Σάββατο 26 Μαΐου 2012

«Μητέρα τοῦ Θεοῦ μήν τούς ἀφήσεις!». Π.Αρσένιος ο Κατάδικος ''ΖΕΚ - 18376''. Μέρος Α'.


«Μητέρα τοῦ Θεοῦ μήν τούς ἀφήσεις!»

Τό θερμό ἐξουθενωμένο καλοκαίρι ἔδωσε τή θέση του στό βροχερό καί κρύο φθινόπωρο.
Ἡ γῆ τή μία πάγωνε καί τήν ἄλλη λάσπωνε.
Στό θάλαμο ἡ ὑγρασία ἦταν βασανιστική. Τά ροῦχα τῶν κρατούμενων δέν στεφάνωναν καθόλου. Βρεγμένα ἦταν ὅταν ἔπεφταν στό κρεβάτι, βρεγμένα ὅταν σηκώνονταν, βρεγμένα καί ὅταν γύριζαν ἀπό τήν δουλειά.
Ἔπεσε ἐπιδημία γρίππης. Ἡ ἔλλειψη φαρμάκων καί ἰατρικῆς φροντίδας τήν ἔκανε θανατηφόρα. Κάθε μέρα πέθαιναν ἀπό τρεῖς ἕως πέντε ἄνθρωποι στόν θάλαμο .
Ἦρθε ἡ σειρά καί τοῦ π. Ἀρσενίου: Κομμάρες, βήχας, ἐφιδρώσεις, πυρετός 40ο C. Ἔπεσε στό κρεβάτι.
Σέ τέτοιες περιπτώσεις δέν γινόταν εἰσαγωγή στό νοσοκομεῖο τοῦ στρατοπέδου. Ἐκεῖ ἔστελναν συνήθως ὅσους τραυματίζονταν βαριά, στή δουλειά ἤ σέ συμπλοκές, καί σπανιότερα ὅσους ἔπασχαν ἀπό πολύ σοβαρές ἀσθένειες. Ποτέ ἐκείνους πού προσβάλλονταν ἀπό γρίππη. Αὐτοί ἔμεναν στόν θάλαμο, ὥσπου νά γίνουν καλά ἤ νά πεθάνουν.
Στό στρατόπεδο ἐπικρατοῦσε, ἀνάμεσα στούς ἄλλους, καί τοῦτος ὁ ἄγραφος νόμος: Στέκεσαι στά πόδια σου; Δούλευε! Ἔπεσες; Ἀπόδειξε ὅτι δέν ὑποκρίνεσαι. Τό ἀπέδειξες; Θά φροντίσουν γιά τήν θεραπεία σου μόνο ἄν ἡ διοίκηση δώσει σχετική ἐντολή.
Ὅταν ἀρρωστήσει ἕνας κρατούμενος, καί μόνο ἄν ἔχει ὑψηλό πυρετό, πρέπει νά πάρει ἄδεια ἀπό τόν ἁρμόδιο ἐπόπτη γιά νά πάει στό ἰατρεῖο. Ἐκεῖ θά τοῦ μετρήσουν τόν πυρετό.
Ἄν εἶναι κάτω ἀπό 39οC, θά τόν στείλουν στή δουλειά. Ἄν εἶναι περισσότερο, θά τοῦ ἐπιτρέψουν νά μείνει στό θάλαμο, ἀλλά μέ τήν ὑποχρέωση νά παρουσιάζεται κάθε μέρα στό ἰατρεῖο.

Ἄν ὁ ἄρρωστος εἶναι τόσο βαριά, ὥστε δέν μπορεῖ νά σηκωθεῖ ἀπό τό κρεβάτι, ὁ ὑπεύθυνός του θαλάμου καλεῖ τόν ἀρχινοσοκόμο. Αὐτός ἔρχεται, κάνει μία βιαστική ἐξέταση καί πετάει τό φάρμακο- ἀσπιρίνη, τί ἄλλο; Αὐτό εἶν ὅλο. Καί μετά; Βγάλτα πέρα μόνος σου. Ἀλλά ἔχε τόν νοῦ σου! Σάν πέσει ὁ πυρετός κάτω ἀπό 39οC ὅτι καί ἄν ἔχεις, ὀφείλεις νά σηκωθεῖς καί νά πᾶς στή δουλειά. Ἀλλιῶς σέ περιμένει τό φοβερό ἀπομονωτήριο.
Ἀνάμεσα στούς κρατούμενους ὑπῆρχαν ἀρκετοί γιατροί. Δέν τούς ἄφηναν ὅμως νά ἀσχοληθοῦν μέ τά προβλήματα ὑγείας τῶν συγκρατούμενών τους. Τούς χρησιμοποιούσαν  μόνο σέ κοινές ἐργασίες, καί μάλιστα στίς πιό βαρειές.
Τρεῖς μέρες ἀφότου ἀρρώστησε ὁ π. Ἀρσένιος, τόν ἐξέτασε ὅπως-ὅπως ἕνας κρατούμενος γιατρός, πού στήν συνέχεια φώναξε κι ἕναν ἄλλο, καθηγητή πνευμονολόγο. Ἀφοῦ συζήτησαν ἀρκετά, εἴπαν  στόν Ἀφσένκωφ:
-Κρίσιμη κατάσταση… Ζήτημα εἶναι ἄν θά ζήσει δύο μέρες ἀκόμα. Ἔχει βαρειά πνευμονία, πλήρη ἐξάντληση, ἀβιταμίνωση καί καρδιά πολύ κουρασμένη. Χρειάζεται πολαπλή φαρμακευτική ἀγωγή, ὀξυγόνο, φροντίδα… ἀλλά καί πάλι, μέ τέτοια γενική κατάπτωση τοῦ ὀργανισμοῦ, μᾶλλον τίποτα δέν μπορεῖ νά τόν σώσει…
Κάλεσαν τόν ἀρχινοσοκόμο. Ἦρθε καί κοίταξε ἀδιάφορα τόν π. Ἀρσένιο ἀπό ἀπόσταση δύο μέτρων. Ἔδωσε ἕνα θερμόμετρο στόν Ἀφσένκωφ γιά νά τοῦ μετρήσει τόν πυρετό. Ὅταν εἶδε πώς ἦταν πάνω ἀπό 40οC, πέταξε στό κρεβάτι μερικές ἀσπιρίνες.
-Γρίππη εἶναι, εἶπε ξερά κι ἔφυγε.
Ἡ κατάσταση τοῦ παππούλη ὅλο καί χειροτέρευε. Οἱ φίλοι του ἀγωνίζονταν νά τόν σώσουν. Ἔστειλαν στό νοσοκομεῖο ἕναν δικό τους νά παρακαλέσει τούς γιατρούς γιά φάρμακα, καλοπίασαν τούς πιό προσιτούς ἐπόπτες, ἐπιστράτευσαν καί κάποιους ἀπό τούς ἐγκληματίες – οἱ τελευταῖοι εἶχαν ποικίλες διασυνδέσεις - , κάπου βρῆκαν ξερό συνάπι, σμέουρα καί ὅτι ἄλλο μπόρεσαν.
Ὁ γιατρός τοῦ νοσοκομείου, ἀκούγοντας τόν ἀπεσταλμένο τους νά τοῦ ἐξηγεῖ τή σοβαρότητα τῆς καταστάσεως τοῦ π. Ἀρσένιου, ρώτησε:
-Πόσων ἐτῶν εἶναι ὁ κρατούμενος καί πόσο καιρό ἔχει στό στρατόπεδο;
-Εἶναι σαρανταεννέα ἐτῶν καί βρίσκεται ἐδῶ τρία χρόνια.
Ὁ γιατρός χαμογέλασε σαρκαστικά.
-Μήπως νομίζετε ὅτι τό Στρατόπεδο Εἰδικοῦ Καθεστῶτος εἶναι σανατόριο, καί ὅτι οἱ κρατούμενοι πρέπει νά φτάνουν μέχρι ἑκατό χρονῶν; Ὁ ἄρρωστός σας ἔχει ζήσει ἐδῶ μέσα τρία χρόνια- ἔσπασε ρεκόρ! Καιρός τοῦ εἶναι… Τέλος πάντων, φάρμακα δέν ὑπάρχουν, χρειάζονται γιά τό μέτωπο.
Ὁ πυρετός ἀνέβαινε. Ὁ π. Ἀρσένιος ὅλο καί συχνότερα ἔχανε τίς αἰσθήσεις του. Ὁ Ἀφσένκωφ τοῦ ἔδινε ἀσπιρίνες καί χυμό ἀπό σμέουρα, ἐνῶ ὁ Σαζίκωφ τοῦ ἔβαζε στό στῆθος καί στήν πλάτη καταπλάσματα ἀπό σκόνη σιναπιοῦ. Βοηθοῦσαν, ὅπως μποροῦσαν, καί οἱ κρατούμενοι γιατροί, ὅταν ἐπέστρεφαν ἀπό τή δουλειά. Μολοταύτα ὁ π. Ἀρσένιος ἔσβηνε ἀργά.
Ὁ θάνατος στό στρατόπεδο ἦταν, σέ κάθε περίπτωση, κάτι τό συνηθισμένο, σέ κάθε περίπτωση, ναί, ἐκτός ἀπό τούτη. Παντοῦ τώρα ἄκουγες:
-Πεθαίνει ὁ π.Ἀρσένιος.
-Τελειώνει ὁ Πέτρος Ἀντρέγιεβιτς.
-Πάει κι αὐτός…
Λίγο-πολύ ὅλοι ἦταν λυπημένοι. Γιατί σ’ ὅλους, μέ τόν ἕνα ἤ τόν ἄλλο τρόπο, ὁ μπάτουσκα εἶχε δείξει ἀγάπη καί καλοσύνη.
Στό μεταξύ ὁ ἴδιος προσευχόταν ἀκατάπαυστα, ὅσο εἶχε τίς αἰσθήσεις του, προσευχόταν. Καί μολονότι δέν μποροῦσε νά μιλήσει ἤ νά κινηθεῖ, καταλάβαινε τίς περιποιήσεις καί τά γιατροσόφια τῶν φίλων του.
Κάποια στιγμή, καθώς ἦταν γύρω του ὁ Σαζίκωφ, ὁ Ἀφσένκωφ, ὁ Ἀλέξιος καί ὁ γιατρός Μπαρίς Πετροβιτς, ἐνίωσε πώς ὅλοι καί ὅλα ἔφευγαν, ξεμάκραιναν, χάνονταν. Ἔγινε ἐλαφρύς, πολύ ἐλαφρύς. Μία παράξενη ἡσυχία τόν τύλιξε. Ἡ δύσπνοια, ὁ βήχας, ὁ πυρετός, ἡ δυσφορία καί ἡ ἀδυναμία ἐξαφανίστηκαν. Αἰσθάνθηκε ὑγιής καί σφριγηλός.
Τώρα… ἀπίστευτο! Στεκόταν κοντά στό ξυλοκρέβατό του κι ἔβλεπε ξαπλωμένον πάνω σέ αὐτό ἕναν κοκαλιάρη, χλωμό, ψαρομάλη γέροντα, μέ κλεισμένα χείλη καί μισοσφαλισμένα μάτια. Τόν περιεργάστηκε γιά μερικά δευτερόλεπτα. Καί ξαφνικά, μέ τρόμο καί ἔκπληξη συνειδητοποίησε πώς ἦταν ὁ ἴδιος! Ναί, ἔβλεπε τόν ἑαυτό του ἀπό μακρυά, σάν ἕνα τρίτο ἄνθρωπο, καί ὁλόγυρά τους φίλους του!
Ὁ θάλαμος, τό στρατόπεδο, οἱ κρατούμενοι, οἱ φύλακες, τά ἄψυχα ἀντικείμενα, ὅλα γίνονταν ἀντιληπτά ἀπό τόν π. Ἀρσένιο μ’ ἕναν ἄλλο τρόπο, πιό βαθύ, πιό οὐσιαστικό. Μέσα στήν ἀπέραντη ἠρεμία πού βίωνε, ἀντιλαμβάνονταν κάθε κίνηση, καί, μέ μίαν ἐξαιρετική θεοσδοτη χάρη, καταλάβαινε ὄχι μόνο ὅσα ἔλεγαν μά καί ὅσα σκέφτονταν οἱ ἄνθρωποι. Καί ὅμως, ἦταν ἤδη τόσο μακριά τους!
Ἕνα ἀόρατο παραπέτασμα τόν χώριζε πιά ἀπό αὐτόν τόν κόσμο, ἕνα παραπέτασμα πού δέν μποροῦσε νά τό παραμερίσει. Μέ φόβο κατάλαβε πώς ἡ ψυχή τοῦ εἶχε ἐγκαταλείψει τό σῶμα!...


Ἀπό το βιβλίο
π. Ἀρσένιος ο κατάδικος ''ΖΕΚ - 18376''
(σελ.99--111)
Εκδόσεις Ἱεράς Μονής Παρακλήτου

Μεταφορά στό Διαδίκτυο - Ἐπιμέλεια κειμένου :  Ἀναβάσεις

Εὐχαριστοῦμε θερμά τόν Ἡγούμενο τῆς Ἱ.Μ. Παρακλήτου γιά τήν ἄδεια δημοσίευσης ἀποσπασμάτων ἀπό τά βιβλία πού ἐκδίδει ἡ Ἱερά Μονή.

Διαβάστε τά ὑπόλοιπα πατώντας 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Για να σχολιάσετε (με ευπρέπεια) πρέπει να συνδεθείτε με τον λογαριασμό google ή wordpress που διαθέτετε. Αν δεν διαθέτετε πρέπει να δημιουργήσετε έναν λογαριασμό στο @gmail ή στο @wordpress. Μπορείτε βεβαίως πάντα να στέλνετε e-mail στο anavaseis@gmail.com
Ευχαριστούμε.

Συνολικές προβολές σελίδας

Αρχειοθήκη ιστολογίου